مقایسه روش آنزیمی و روش پیشنهادی سیستم CNCPS در برآورد تجزیه پذیری شکمبه و قابلیت هضم روده‌ای دانه سویا فرآوری شده با دو روش مختلف

نویسندگان

1 دانش آموخته کارشناسی ارشد گروه علوم دامی دانشکده کشاورزی دانشگاه ایلام

2 دانشیار گروه علوم دامی دانشکده کشاورزی دانشگاه ایلام

3 استادیار گروه علوم دامی دانشکده کشاورزی دانشگاه کردستان

چکیده

این آزمایش به منظور مقایسه داده‌های روش آنزیمی- آزمایشگاهی و داده‌های زیر بخش‌های نیتروژن‌دار در تخمین پروتئین قابل تجزیه در شکمبه و قابل هضم در روده، در دانه سویا خام، برشته و اکسترود شده انجام شد. برشته کردن و اکسترود کردن نسبت به دانه خام مقدار بخش A، B1 و نیتروژن قابل حل دانه سویا را کاهش و بخش­های B2، B3 و C (به جز در دانه سویا اکسترود شده) را افزایش داد. کمترین مقدار ناپدید شدن شکمبه­ای و پس از شکمبه‌ای پروتئین در دانه سویای برشته شده مشاهده شد. نتایج این آزمایش نشان داد که فرآوری حرارتی به طور مؤثری باعث تغییر در بخش‌های نیتروژن­دار و کاهش تجزیه‌پذیری شکمبه­ای پروتئین دانه سویا شد. همچنین مشاهدات ما نشان داد که همبستگی بسیار بالایی بین داده‌های حاصل از روش آنزیمی- آزمایشگاهی و روش پیشنهادی سیستم کربوهیدرات و پروتئین خالص کرنل در برآورد میزان پروتئین قابل تجزیه در شکمبه (93/0r2=) و قابلیت هضم پس از شکمبه‌ای (96/0r2=) وجود دارد. به نظر می­رسد اکسترود کردن با کاهش بخش C نیتروژن و افزایش قابلیت هضم روده­ای پروتئین غیرقابل تجزیه در شکمبه روش بهتری برای فرآوری دانه سویا به منظور افزایش میزان پروتئین عبوری آن باشد و استفاده از زیربخش‌های نیتروژن‌دار در تخمین میزان پروتئین قابل تجزیه در شکمبه می‌تواند جایگزین مناسبی برای روش‌های آنزیمی معتبر باشد. 

کلیدواژه‌ها

موضوعات

فایل ها

هم رسانی

ارجاع به این مقاله

آمار