تعداد 160 قطعه جوجه گوشتی نر سویه راس 308 در قالب طرح کاملاً تصادفی، با 5 تیمار آزمایشی، 4 تکرار و 8 قطعه جوجه در هر تکرار از سن 7 تا 42 روزگی استفاده شدند. جیره‌ها بر پایه ذرت سویا تنظیم گردید. مصرف خوراک، افزایش وزن و ضریب تبدیل خوراک در طول دوره آزمایش و بازده لاشه، وزن نسبی مربوط به صفات لاشه در پایان دوره آزمایش اندازهگیری شد. تیمارهای آزمایشی شامل: تیمار1- شاهد (جیره پایه)، تیمار2- آنتیبیوتیک اکسی تتراسایکلین (150 گرم در تن)، تیمار3- مکمل تجاری اسیدهای آلی ارگاسید (3/0درصد جیره)، تیمار4- پروبیوتیک پروتکسین (150 گرم در تن) و تیمار 5- پری بیوتیک مانان الیگوساکارید (2 کیلوگرم در تن) بود. جوجههای تغذیه شده با جیره حاوی مکمل اسیدهای آلی کمترین مصرف خوراک و بهترین ضریب تبدیل غذایی را درکل دوره نسبت به سایر تیمارها داشتند. جوجههای تغذیه شده با جیره حاوی پروبیوتیک بیشترین افزایش عددی وزن بدن را در 42-22 روزگی داشتند، اما تغذیه با جیره حاوی آنتیبیوتیک موجب افزایش غیر معنی دار وزن جوجه‌ها گردید. در سن 42 روزگی جوجههای تغذیه شده با تیمار شاهد بیشترین وزن بدن و جوجههای تغذیه شده با جیره حاوی مکمل اسیدهای آلی کمترین میزان عددی وزن بدن را نشان دادند. وزن نسبی قلب و بال در تیمار حاوی پری بیوتیک افزایش معنی داری نشان داد (05/0P<). نتایج پژوهش حاضر بیان می‌دارد که افزودن مکمل اسیدهای آلی، پروبیوتیک، پری بیوتیک و آنتی بیوتیک در سطوح مورد استفاده در این تحقیق عملکرد جوجههای گوشتی تحت تنش حرارتی را به طور معنی داری تحت تأثیر قرار نمی‌دهد. پیشنهاد می‌گردد از سطوح بالاتر این افزودنی‌ها در جیره به منظور بهبود شاخص‌های عملکردی در هنگام مواجهه با تنش حرارتی استفاده گردد.
)